Sümüklü Veletlerin Dönüşü

80'lerin sonunda elimizde hiçbir şeyin olmadığını görüp, Nirvana ile bunalım dehlizlerinde kaybolmak, en azından birilerinin bize ruhuyla, kişiliğiyle ayna tutuyor olması bulunmaz bir nimetti. Bizlere verilen hediye çok kısa bir süre içerisinde elimizden alındı. 1994'de, Kurt Cobain'in ölümüyle depresif hallerimizi daha da karabasana sürükleyen dönemde, merak konumuz, Nirvana'nın boşluğunun nasıl doldurulacağı idi. Ancak sistemi ve endüstriyi hesaplayamamıştık. Onlar, tabii ki, bu toplu melankoliye sonsuza kadar tahammül etmeyeceklerdi. Bu işten paralarını kazanmış, kasalarını doldurmuşlardı. Kaldı ki, Amerika'da Clinton dönemi başlamış, toplum biraz daha iyimser olmaya başlamıştı hayata karşı olmaya. Dolayısıyla, şimdi ortalığı biraz neşelendirmek gerekiyordu.

"Keyfimize bakalım"

Alternatif kültüre sundukları paket ise
"işsiz sümüklü çocuklar" Green Day idi. Hızlı, canlı, kulaklarda kolayca yer edinebilecek müzikleri ve ergenlik sivilceleriyle ortaya atılan grup, endüstrinin Nirvana dönemine olan cevabıydı. (Büyük plak şirketinden çıkan) ilk albümleri "Dookie", hem herkesin gönlünü kolayca çelebilecek cinstendi, hem de 90'ların post-punk dönemini belirler özellikteydi. Albümden çıkan ve MTV'nin katıksız desteğiyle sunulan "Longview",
"Basket Case" ve tabii ki artık klasikleşmiş olan "When I Come Araund" (ki riff'leri Misfits'in unutulmaz "Skulls"ıyla birebir aynıdır!) üçlüsü, sadece ortalığı bir parti ortamına çevirmekle kalmadı, aynı zamanda "Dookie" albümünün şu güne kadar 14 milyon civarında satmasını da sağladı.

Billy Joe Armstrong ile Mike Dirnt'in çocukluk yaşlarından başlayan arkadaşlığı sayesinde 1989 yılında kurulan grup, önce "1,000 Hours" adında bağımsız EP'lerini çıkardıktan sonra, yine bağımsız plak şirketlerinden biri olan Lookout! Records bünyesinde "39/Smooth" albümünü çıkarır. Albüm kayıtlarından hemen sonra davulcu Tre' Cool'u aralarına alan grup, üçlü olarak çıkardıkları ilk albüm olan "Kerplunk" ile punk underground'unun aranan isimlerinden olur. Sonrası, herkesin kendi başına gelmesini istediği o klasik rock'n roll hikâyesi. Büyük plak şirketlerinin de dikkatini çeken grup, yoğun geçen şirket savaşlarından sonra Reprise'a imza atar.

1994 yılında çıkan "Dookie", sadece Nirvana ile milyonları saran post-punk akımına yeni bir sayfa eklemekle kalmadı, aynı zamanda Offspring ile beraber öncü oldukları "ye, iç, eğlen, kime ne!" tarzı punk akımının da başrol oyuncusu oldu. 77 ruhunun sosyal içerikli, kızgın, yıkıcı, antikültür içeriği yerine, "zaten ne bizden ne de sizden bir şey olacağı yok, bari ergenliğimizi yaşayalım, keyfimize bakalım" havası ağır basıyordu. Sex Pistols 1977'de "Gelecek Yok!" diye haykırırken, 1994'de Green Day, "Motivasyon için vakit yok, burada yatmış ilhamımı zıkkımlanıyorum" diye mırıldanıyordu.

Uyarısız yaşayın!

Bir sonraki albümleri "Imsomniac" da bir önceki albüm gibi sert, hızlı ve basit ritmler, kaba ama eğlenceli sözlerle bezenmiş, "Stuck With Me", "Brain Stew" ve "Geek Stink Breath" gibi hitleri de beraberinde getirmişti. 1997 yılında çıkan
"Nimrod" ise, müzik açısından daha yumuşak olmakla beraber, gerek mizah, gerekse genel tavırları açısından daha oturaklı olmuştu. Ayrıca "Good Riddance"la, balladları da gayet iyi götürebildiklerini göstermişlerdi. Üç yıl aradan sonra çıkan "Warning" ise, grubu o eski sümüklü, ortalıkta geğirmenin çok komik olduğunu düşündükleri zamandan oldukça farklı bir yere götürüyordu. Artık zamanı gelmişti de. 30'lu yaşlara yaklaşan, çoluk çocuk sahibi olan grubun hâlâ çocuk şarkıları yapması biraz abes olacaktı. Uzun şortları ve skate board'ları dışında da bir hayat olduğunu keşfeden Green Day, bu albümle biraz daha dış dünyaya bakar olmuştu.
"Uyarı: Uyarısız yaşayın!" diye buyuran
"Warning"den, "Good Riddance"in devamı niteliğindeki "Macy's Day Parade"e kadar, müzik olarak olmasa da kafa olarak yeni bir Green Day'i dünyaya sunmuş oluyordu. 10 senelik beraberliğin semeresi, "International Superhits" de bütün hitlerin toplandığı bir best of albümü. Ayrıca "Maria" ve "Poprocks and Coke" adında iki de yeni şarkı var. Ancak, bu derleme albümde göze çarpan bariz eksiklik, grubun bağımsız dönemlerinde çıkan ilk iki albüme hiç yer verilmemesi.

İlk bakışta, 70'lere damgasını vuran Sex Pistols, The Clash, 80'lerin Misfits ve Dead Kennedys, 90'ların Pixies ve Nirvana'sının yanında Green Day bu punk kültürü içerisinde fazla gayri ciddi, fazla bencil, akılları beş karış havada kişiliksiz veletler gibi duruyor. Kısacası, grubun derdi sisteme karşı bir duruş oluşturmak değil, sadece dışında olabilmek. Bunu da aslında gayet iyi yapıyor. Saf, hiçbir şeyi iplemeyen, deli dolu enerjileri ile aslında punk'ın duayenleri The Ramones'a çok yakın duruyor Green Day. Ne de olsa onlar da bilinçli bir şekilde sistem dışında kalarak rock müziğinin gidişatını değiştirmişlerdi. Green Day için benzer bir iddiayı taşımak yanlış olur ama yine de rock tarihinde bir yere sahip oldukları da inkar edilemez. (Alıntıdır)